یه داستان کوتاهی رو توی روزنامه ی ایران (شماره ی 3850) خوندم به نظر من جالب بود دلم نیومد واسه شما نزارم:
من این داستان را بارها تعریف کردم، ولی چون خیلی دوستش دارم ،باز هم تعریف می کنم. یک روز یکی از دانشجویانم گفت: ((من می دونم چرا همیشه غمگین و نا امید هستم، به خاطر این که دلم می خواهد همه منو دوست داشته باشند و این توی زندگی آدم ها ، غیر ممکنه. شاید من خوشمزه ترین و درشت ترین هلوی دنیا باشم ، ولی واقعیت اینه که خیلی ها به هلو حساسیت دارند، اون قدر زیاد که ترجیح می دن من شلغم باشم و هلو نباشم.))
بدبختی ما موقعی تماشایی می شود که شلغم هستیم ، ولی می خواهیم به هر ضرب و زوری که هست هلو بشویم. چه سالاد میوه شلم شوربای افتضاحی. بهتر نیست به آدم ها بگوییم: (( متاسفم ! اگر امکانش بود ، دوست داشتم برای شما هلو باشم ، ولی من یک شلغم هستم و کاریش هم نمی تونم بکنم.))
می دانید موضوع چیست ؟ صبر ندارید. اگر به اندازه کافی صبر کنید، بالاخره یک کسی پیدا می شود که دیوانه ی شلغم باشد، آن وقت می توانید تمام عمرتان را شلغم باشید و مجبور نیستید مثل یک هلو زندگی کنید و بیهوده انرژی خود را برای هلو بودن از دست بدهید.
( لئو بوسکالیا)
سلام
حالت خوبه؟
مرسی از اینکه خبرم کردی
داستان جالبی بود. میشه ازش خیلی چیزا یاد گرفت.
پیروز باشی
سلام.خیلی جالب بود.آپم با یه شعر قشنگ.
بازم سلام
امیدوارم حالت خوب باشه
یه مطلب قشنگی خوندم که منو یاد وبلاگت انداخت. گفتم برات بنویسم شاید خوشت بیاد:
نشانی
روی کوچه های شهر نام هایی نقش بسته اند که صاحبانشان هرگز در پی نام نرفتند. این نام ها را می بینیم ، اما هرگاه به دنبال نشانه ای می گردیم بی آنکه بیاندیشیم این بی نشان ها در جستجوی کدام نشانی از این کوچه سفر کردند. مسافرانی که به خانه دوست رسیدند. شاهدان شهیدی که عطر نگاهشان تا همیشه در کوچه های عشق جاری است و حضور معنوی شان نگاهبان محله دل هاست.
خانه دوست کجاست؟ کشور عشق، شهر ایثار، خیابان لاله، کوچه شهید، پلاک آسمان.
سلام
مرسی .لطف کردی.
واقعا قشنگ بود.