((خانه ی دوست کجاست؟)) در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
(( نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.
می روی تا ته آن کوچه که او پشت بلوغ سر بدر می آورد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی
وترا ترسی شفاف فرا می گیرد.
در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا جوجه بر دارد از لانه ی نور
و از او می پرسی خانه ی دوست کجاست؟))
سهراب سپهری
سلام.شعر خوبی است.خانه دوست توی دل آدمه.....